Ruimte maken
Of:
~Hoe je lichaam je helpt om te helen~
dinsdagmorgen
23 was ik. Werkend in mijn eerste baan als fysiotherapeut. Het was nog vroeg op een dinsdagmorgen, mijn collega’s waren nog niet in de praktijk. De man op de behandeltafel was rond de 45. Zakelijk, strak in pak, gehaast, druk, afstandelijk. Hoofdpijn- en nekklachten, spannings-gerelateerd.
Na de intake en het onderzoek in de vorige sessie, was dit de eerste behandeling. Hij lag op zijn rug, handen op zijn buik. Ik zat aan het hoofdeinde van de behandeltafel en masseerde drukpunten en mobiliseerde zijn nek. Er werd weinig gesproken. Alleen af en toe een vraag over de ervaring van pijn of ongemak van het moment.
niets aan de hand
Toen zag ik hoe hij met zijn handen de rand van zijn broek naar beneden begon te duwen. Wat tevoorschijn kwam liet niets te raden over.
Mijn adem stokte. Ik voelde hoe ik verstijfde. Er ontstond een knoop in mijn maagstreek. Onrust gierde door mijn lijf. Ik drukte extra hard op een pijnpunt. Vroeg of het pijnlijk was. Ik wilde dat het pijnlijk was! En ik wilde vooral dat dit niet echt gebeurde.
Op dat moment hoorde ik de voordeur. Ik riep luid: “Goedemorgen!” En zei tegen de man: “Dat is mijn collega, die binnenkomt.”
En hij? Hij schoof zijn broekrand iets verder naar beneden.
Gesterkt door het besef dat ik niet alleen was kon ik uitbrengen: “Ik weet niet wat u van plan bent, maar wat u doet is niet de bedoeling hier!”
Zijn reactie? Een schouderophalen en de woorden “Oh, ik was met mijn gedachten even ergens anders. Niets aan de hand.”
Niets aan de hand??
Hier was van alles aan de hand!
Alles in mij wilde daar weg. Dit was niet oké!
twijfel
En toch heb ik de behandeling afgemaakt. Ik wilde het vooral niet ongemakkelijk(er) maken… voor hem. Want het stemmetje van twijfel en zelfverwijt in mij was al geactiveerd. Lag het aan mij? Had ik iets gedaan of gezegd dat dit uitlokte? En waarom was ik niet assertiever?
Ik heb zelfs een nieuwe afspraak gemaakt voor de week erna en hem een fijne dag gewenst.
Heel beheerst en vriendelijk. Van buiten.
Ontredderd, trillend, misselijk en twijfelend aan mezelf van binnen.
ruimte voor mij
Mijn collega zag meteen dat er iets mis was en heeft me ruimte gegeven voor mijn verhaal, mijn verontwaardiging, mijn tranen, mijn walging, mijn verbijstering,… voor mij. Daarna heeft ze, zonder vragen, de volgende uren in mijn agenda leeg gemaakt, zodat ik bij kon komen. Toen mijn werkgeefster later die ochtend mijn verhaal hoorde, heeft ze zonder aarzelen de man in kwestie gebeld. In mijn bijzijn heeft ze hem duidelijk laten weten dat zijn gedrag in haar praktijk niet werd geaccepteerd en dat hij niet meer welkom was.
Zijn reactie: hij wilde ivm een volle agenda zijn volgende afspraak toch al afzeggen.
verwerken
Ik werd fantastisch opgevangen en gesteund. Aan mijn verhaal, mijn integriteit, aan mij werd geen moment getwijfeld. Níet door anderen. Maar bij mij was er iets veranderd. Niets groots. Niets dramatisch. Niet opvallend zichtbaar. Maar over een stukje van mijn onbevangenheid en openheid kwam, onbewust, een laagje. Ik verwerkte de ervaring, het kreeg een plek. Het werd iets wat ik had meegemaakt, een anekdote, die ik nuchter en zonder vervelend gevoel kon vertellen. Ik maakte er grapjes over, kon erom lachen. En ik geloofde, nee ik wist inmiddels dat ik niets fout had gedaan, niets uit had gelokt; dat het niet door mij kwam of over mij ging.
diepere laag
Terugkijkend zie ik, wéét ik, dat deze ervaring er wel een aandeel in heeft gehad dat ik (in mijn werk) niet alles van mezelf kon inzetten. De zachte, intuïtieve kant deelde ik niet snel. En ik deelde niet snel vanuit die zachte, intuïtieve kant. Hier was ik me lange tijd niet van bewust: ik was immers gevoelig, empathisch en intuïtief. Dat werd me ook verteld. Ik keek wel verder dan alleen de lichamelijke klachten, voelde aan dat er meer meespeelde. Maar ik wist toen niet dat er nog een diepere laag was…
afpellen en ruimte maken
Er zijn verschillende redenen, oorzaken voor geweest dat ik ben gestopt met mijn werk als fysiotherapeut. De belangrijkste: mijn lijf liet me weten dat ik de overtuigingen en plannen die ik had over mijn vak, mijn werk en mijn toekomst opnieuw mocht overwegen. Kort gezegd: deze manier van werken paste niet meer bij mij. Ik werd uitgenodigd om mijn hart (weer) te gaan volgen.
Wat er in dat hele proces onder andere van me werd gevraagd: echt naar mezelf kijken en vooral goed luisteren. Laagjes afpellen van overtuigingen en verhalen die me niet meer dienden. Ruimte maken voor wat echt is. De diepere laag, die zachte en intuïtieve kant, wilde aandacht, erkenning en volledig meedoen.
zorgen voor mezelf
Tijdens een diepe ontspanning kwam die dinsdagmorgen in me op. Al jaren zat het niet meer in mijn actieve herinnering, ik dacht er nooit meer aan. En ineens is het er weer. Niet alleen het beeld, ook de onrust, de angst, de knoop, de misselijkheid: het golft weer door me heen. Maar nu hoef ik het niet weg te duwen om maar vriendelijk te blijven, om ongemak voor de ander te voorkomen. Nu weet ik wat ik voor mezelf mag doen. Ik kan het er laten zijn. Er naar toe ademen. En zo mijn brein laten weten dat ik veilig ben. Ik kan het verhaal wat daar toen over mezelf ontstond ontrafelen. Ik hoef niet eerst te zorgen voor het gemak van de ander, maar alleen maar voor mezelf. En dat doe ik nu.
Ik blijf met mijn aandacht in mijn lichaam. Ik adem zo ontspannen mogelijk in het ongemak in mijn lijf. Tranen stromen uit mijn ogen. Nee, dit is geen pijn of verdriet. Dit is opruimen, schoonspoelen.
Dan wil mijn lijf bewegen, ontladen. Ruimte maken. Ik geef er aan toe en schud en stamp. Er komt een geluid van binnenuit. Ook dat neemt mee wat er niet meer hoeft te zijn.
schijn-veilig
Hiermee verdwijnt voor mij een laagje. Één van de laagjes die we gaandeweg vormen om onszelf veilig te houden, om ons aan te passen. Het is schijn-veilig. Want wat het vooral doet is ons ervan weerhouden ons zelf te zijn en ons zelf te laten zien.
Praten over een ervaring zorgt er vaak voor dat de emotie opgeroepen wordt en zelfs herbeleefd wordt. Maar daarmee gaat het niet weg. Het verhaal vaker vertellen verandert misschien uiteindelijk de emoties over de ervaring, maar de gevolgen ervan niet. Niet in de diepere laag. Door het lichaam erbij te betrekken kan de lading van het verhaal ook in die diepe laag veranderen. Het kan helen.
ruimte voor jezelf
De ervaring blijft. Wat ik eruit heb meegenomen en wat dat met mij heeft gedaan is uiteindelijk weer opgeruimd: de ruimte voor alles van mij, voor mezelf, is verder open gezet.
Zo herstelt mijn balans zich op een diepere laag.
Ik geloof dat tijd nemen voor jezelf, jezelf toestaan om te voelen en te luisteren naar je lichaam, ruimte creëert.
Ruimte om laagjes af te pellen, om dichter bij je kern te komen.
Ruimte om steeds meer echt jezelf te zijn.
Om echt te zijn.
Feikje
Wat ik verder nog voor jou kan betekenen:
- 1-op-1 Coaching:
Luisteren naar jouw lijf-taal
Als je wilt (leren) luisteren naar de wijsheid van je lichaam om je echt te verbinden met jezelf. Zodat je meer ontspanning in je lichaam en rust in je hoofd ervaart. Zodat je krachtige keuzes kunt maken voor dat wat écht bij je past. Zodat je steviger staat en lichter leeft. - Boek:
Informatie, tips en praktische oefeningen om jouw persoonlijke balans te creëren vind je in mijn boek: ‘In 10 stappen leven en werk in balans – Kies bewust voor VERBINDING tussen lichaam, hoofd en hart’.
EXTRA: Lees alvast het eerste hoofdstuk ‘Vertragen’.
Download het hier gratis: Hoofdstuk 1: ‘Vertraag’ - Spreker:
Interactieve lezingen en workshops voor teams, bedrijven en andere groepen die zelf verantwoordelijkheid willen nemen voor balans in leven en werken.
Neem vrijblijvend contact op
Ik help je graag verder
Deel deze tekst